Książki i coś więcej

Czytanie idzie mi ostatnio dość opornie. i trochę mnie to przeraża. Zdaję sobie sprawę, że winna jestem tu ja sama. Siedzę zbyt dużo w internecie. Musze to koniecznie zmienić, bo książki to wciąż moja wielka pasja.
Ostatnio przeczytałam książkę "Broniewski. Miłość, wódka, polityka" Mariusza  Urbanka. Zajęło mi to dwa tygodnie. Nie żałuję tak długiego czytania. Mogłam prze ten czas dłużej przebywać z człowiekiem, którego życie nie było tak jednoznaczne i proste, jak próbują o nim pisać i mówić obecnie nam panujący. Owszem, był zwolennikiem idei komunistycznej, ale nie tego co niosła ze sobą, wynaturzenia, zbrodnie, fanatyzm. Marek Hłasko pięknie go opisał " Komunista, który nie znosił partii. Bolszewik odznaczany za odwagę w wojnie przeciw innym bolszewikom, więzień Stalina, którego sławił pięknym wierszem. Najbardziej polski poeta, jakiego można sonie wyobrazić." Świetnie napisana książka o człowieku, a nie pomniku, nie wieszczu narodowym. Naprawdę warto przeczytać.

Książka "Żeby nie było śladów. Sprawa Grzegorza Przemyka." Cezarego Łazarewicza zdobyła Nagrodę Literacką "Nike". Długo o niej myślałam, ale problematyka tej książki, trochę mnie od niej odstręczała. Teraz postanowiłam się z nią zmierzyć. I chyba dobrze zrobiłam. Czytało się świetnie. I gdyby nie to, że pamiętam tę historię  i że dotyczy chłopca niewiele młodszego od moich synów, i że niestety jest to prawdziwa opowieść, to można by powiedzieć, że to bardzo dobry thriller. Autor opowiada o wydarzeniach z 83-roku praktycznie dzień po dniu, godzina po godzinie. Dotarł do wielu ludzi, do wielu dokumentów. Najgorsze w tej bezsensownej śmierci młodego człowieka jest to, że przez wiele lat tuszowano sprawę, zamiatano pod dywan, przesuwano winę na pracowników pogotowia. Tylko po to , aby nie uznać milicjantów winnymi. Straszne, ale książka bardzo dobra.

Kolejna książka, tym razem lżejszego kalibru, czyli "To, co możliwe" Elizabeth Strout. Jest to kontynuacja poprzedniej książki "Mam na imię Lucy". Jednak o samej Lucy są tylko wtrącenia. Więcej jest o ludziach żyjących w jej rodzinnych stronach. Każdy rozdział opowiada o innej postaci, można tę książkę potraktować, jako zbiór opowiadań, jednak istnieją tu powiązania, które tworzą całość. Świetna proza, powolna, bez fajerwerków. autorka potrafi opowiadać o zwykłych ludziach w niezwykły sposób.

Myślałam, że pogoda w Malezji już mnie niczym nie zaskoczy, że się przyzwyczaiłam do temperatury, wilgotności. Ależ ja byłam naiwna!!!! Stara, a ciągle taka głupia.
W piątek rano zwlekliśmy się z łóżka jak zwykle przed siódmą ( wtedy jest bardzo przystępna temperatura dla człowieka ze środkowej Europy) i pobiegliśmy do pobliskiego parku, aby zaliczyć nasze codzienne 7 kilometrów. Na więcej nie mamy czasu, bo praca czeka. Tego dnia biegłam godnością osobistą. Nie dałam rady przebiec całego, założonego dystansu. Dowlokłam się na ostatnich nogach do domu. Jak się okazało mojemu mężowi również biegło się bardzo ciężko. W domu nie mamy żadnego termometru, bo po co, jak tutaj jest stałą temperatura. I dopiero w samochodzie okazało się, że przy zachmurzonym niebie było 37 stopni. I tak jest od kilku dni. Bardzo słonecznie (niestety) i bardzo, bardzo ciepło. Okazało się, że jeszcze musimy się bardziej przyzwyczaić do panujących tutaj warunków. Pocieszające jest to, że tubylcom również przeszkadza i temperatura i wilgotność.

Parę tygodni temu pojechaliśmy do Batu Caves. Są to wapienne jaskinie, położone 13 kilometrów od Kuala Lumpur i jest to najważniejsze miejsce kultu religijnego dla Hindusów w tym rejonie. We wnętrzu jaskiń Katedralnej, Ciemnej i Ramajana urządzono świątynie. W ich wnętrzu można obejrzeć sceny z życia hinduskich bogów, wiele posągów. Najciekawsza dla nas była jaskinia Ciemna. Z przewodnikiem z latarkami w rękach w zupełnych ciemnościach zwiedzaliśmy tę niesamowitą przestrzeń.

Przy Batu Caves trzeba uważać na stada małp, które kradną na potęgę. Nie można mieć w rękach jedzenia i napoi, bo grozi to atakiem z ich strony, a wyglądają tak słodko.

Jeśli chodzi o sprawy robótkowe, to ruszyłam. skończyłam trzy szale, chusty. Tylko nie chęci na zrobienie zdjęć. Upały nie sprzyjają owijaniu się w nawet cieniusieńkie wełny. Może jednak przekonam się do zalania się potem podczas sesji.
Mogę pokazać drobiazgi, które zajmowały mi ręce przez długi czas.
Pisałam wam, że miałam do wykonania 120 podkładek pod kubki w kolorach narodowych. Przez wiele dni szydełkowanie tych drobiazgów sprawiało mi wielką frajdę. Jednak ostatnie sztuki wywołały totalną niechęć i przymus. Jednak musze powiedzieć, że po zapakowaniu w przezroczystą folię i przyklejeniu kokardek wyglądały świetnie. I musze napisać, że zebrałam wiele pochwał.

Ponadto robię na drutach małe torebki na prezenty.

I to by było na tyle. Pozdrawiam ciepło.

Środowy wpis w czwartek

                 Dorota Knitolog subtelnie dała mi do zrozumienia, żebym przestała marudzić o jesiennej nostalgii, ruszyła swoje leniwe cztery litery z kanapy, albo na tyle wygodnie je ułożyła, aby można było wziąć druty w ręce i popracować. Nie do końca tak brzmiały jej słowa, ale o to mniej więcej chodziło. Za co bardzo, ale to bardzo dziękuję.
                Po pracy pognałam moją Asię do lasu na siedmiokilometrowy bieg, po którym jeszcze było na tyle światła, aby zrobić zdjęcie książkom i bardzo ciemnej robótce. Chciałam w ten sposób wziąć udział w cotygodniowej zabawie Maknety.

                Robótka, grafitowa, nie czarna, to mężowy komin. Robiony podwójnym ściagaczem i z podwójnej nitki Lang Yarn Fantomas. I przepraszam, nie grafitowa, a antracytowa. Jak zwał, tak zwał, męski, ciemny kolor. Miał być taki a la golf pod kurtkę, ale ciągle zmieniam koncepcję i teraz będzie taki mocno pomarszczony( nie wiem jak to nazwać), pofałdowany golf. Kończę go od jakiś 20 centymetrów. I jak go mierzę, wkładam na szyję, to stwierdzam, że jeszcze parę rzędów i będzie dobrze. Włóczki jeszcze trochę jest, więc pole manewru mam dosyć duże. Nie wiem, co na to mąż, bo go nie ma. No cóż, zawsze łatwiej spruć niż dorobić.
           
              Jeśli chodzi o książki, to dzisiaj skończyłam książkę Angeliki Kuźniak i Eweliny Karpacz- Oboładze "Czarny anioł" o Ewie Demarczyk. Objętościowo jest to dość nie duża książka, ale bardzo dobrze napisana i świetnie się ją czyta. Autorki napisały ją na podstawie rozmów z przyjaciółmi, ludźmi, którzy ją znali, z wywiadów telewizyjnych i prasowych sprzed lat. Niestety pani Ewa na tyle usunęła się z życia publicznego, że nie chciała spotkać się z autorkami. Książka nie jest laurką, ale pokazuje kobietę świadomą swojej wartości, perfekcyjną piosenkarkę, niełatwą we współpracy. Piszą o niej z szacunkiem i wydaje mi się, że  z dużym obiektywizmem. Nie ma tu plotek, mało jest o życiu prywatnym, ale jeśli ktoś chce poznać niesamowitą, charyzmatyczną, prawdziwą gwiazdę lat sześćdziesiątych, siedemdziesiątych i jeszcze może osiemdziesiątych, a nie celebrytkę, to bardzo tę książkę polecam.
             Druga książka to kryminał fiński, trzytomowy. Dopiero zaczęłam, więc niewiele mogę napisać. "Miasteczko Palokaski, dzielnica Espoo. Mieszkańcami wstrząsa wiadomość o zaginięciu piętnastoletniej uczennicy miejscowego liceum, Laury...." Jest to pierwsza część trylogii, fińskie miasteczko Twin Peaks, prawa do publikacji książki zakupiły prestiżowe europejskie wydawnictwa, a prawa do ekranizacji sprzedano natychmiast po premierze książki.
Przeczytałam aż 10 stron i na razie jest fajnie.

Środowy wpis w czwartek

                 Dorota Knitolog subtelnie dała mi do zrozumienia, żebym przestała marudzić o jesiennej nostalgii, ruszyła swoje leniwe cztery litery z kanapy, albo na tyle wygodnie je ułożyła, aby można było wziąć druty w ręce i popracować. Nie do końca tak brzmiały jej słowa, ale o to mniej więcej chodziło. Za co bardzo, ale to bardzo dziękuję.
                Po pracy pognałam moją Asię do lasu na siedmiokilometrowy bieg, po którym jeszcze było na tyle światła, aby zrobić zdjęcie książkom i bardzo ciemnej robótce. Chciałam w ten sposób wziąć udział w cotygodniowej zabawie Maknety.

                Robótka, grafitowa, nie czarna, to mężowy komin. Robiony podwójnym ściagaczem i z podwójnej nitki Lang Yarn Fantomas. I przepraszam, nie grafitowa, a antracytowa. Jak zwał, tak zwał, męski, ciemny kolor. Miał być taki a la golf pod kurtkę, ale ciągle zmieniam koncepcję i teraz będzie taki mocno pomarszczony( nie wiem jak to nazwać), pofałdowany golf. Kończę go od jakiś 20 centymetrów. I jak go mierzę, wkładam na szyję, to stwierdzam, że jeszcze parę rzędów i będzie dobrze. Włóczki jeszcze trochę jest, więc pole manewru mam dosyć duże. Nie wiem, co na to mąż, bo go nie ma. No cóż, zawsze łatwiej spruć niż dorobić.
           
              Jeśli chodzi o książki, to dzisiaj skończyłam książkę Angeliki Kuźniak i Eweliny Karpacz- Oboładze "Czarny anioł" o Ewie Demarczyk. Objętościowo jest to dość nie duża książka, ale bardzo dobrze napisana i świetnie się ją czyta. Autorki napisały ją na podstawie rozmów z przyjaciółmi, ludźmi, którzy ją znali, z wywiadów telewizyjnych i prasowych sprzed lat. Niestety pani Ewa na tyle usunęła się z życia publicznego, że nie chciała spotkać się z autorkami. Książka nie jest laurką, ale pokazuje kobietę świadomą swojej wartości, perfekcyjną piosenkarkę, niełatwą we współpracy. Piszą o niej z szacunkiem i wydaje mi się, że  z dużym obiektywizmem. Nie ma tu plotek, mało jest o życiu prywatnym, ale jeśli ktoś chce poznać niesamowitą, charyzmatyczną, prawdziwą gwiazdę lat sześćdziesiątych, siedemdziesiątych i jeszcze może osiemdziesiątych, a nie celebrytkę, to bardzo tę książkę polecam.
             Druga książka to kryminał fiński, trzytomowy. Dopiero zaczęłam, więc niewiele mogę napisać. "Miasteczko Palokaski, dzielnica Espoo. Mieszkańcami wstrząsa wiadomość o zaginięciu piętnastoletniej uczennicy miejscowego liceum, Laury...." Jest to pierwsza część trylogii, fińskie miasteczko Twin Peaks, prawa do publikacji książki zakupiły prestiżowe europejskie wydawnictwa, a prawa do ekranizacji sprzedano natychmiast po premierze książki.
Przeczytałam aż 10 stron i na razie jest fajnie.

Wakacyjna środa

          Jakieś dziwne rzeczy dzieją się na moim blogu. Bardzo rzadko na nim bywam. No nie, kłamię. Bywam codziennie, ale tylko po to, aby zobaczyć co u was słychać. Ale, aby samej coś napisać, to już niekoniecznie. Wynika to z tego, że w przez trzy tygodnie czerwca bardzo absorbowała mnie praca. Same wiecie, wycieczki, koniec roku szkolnego( zwłaszcza, że oddawałam klasę). Ponadto za bardzo nie miałam co pokazać.

         Sweterek dla małej Julki zrobiony, ale nie ma zdjęć, bo właścicielka daleko w Puławach. Sweter dla Miśki zrobiony, ale nie ma zdjęć. Miśka ciągle biega po nianiach i nie ma jak zrobić ładnych zdjęć. Poza tym to zadanie dla Marzeny, która leni się na leżaku na plaży( ja też, no ale to ona robi cudne zdjęcia, a nie ja). Mogę pokazać tylko małe zajawki Misiowego.

Ponadto wydziergałam chustę, której nie mogę pokazać.

I dziergam nieustająco Aisling Justyny Lorkowskiej. Zakochałam się w tej chuście od pierwszego spojrzenia. Kupiłam piękną szarą włóczkę u Marzeny. Bardzo chciałam mieć połączenie z różem. ponieważ miałam motek do farbowania, podczas majowego weekendu owa Marzena zapałała wielką chęcią do farbowania. Bawiła się fantastyczne czego efektem był cudowny, delikatny róż. Z ogromnym zapałem wzięłam się za dzierganie. Szło mi rewelacyjnie. Mój entuzjazm opadł, kiedy zauważyłam, że tego przepięknego różu zabraknie mi.. Marzena poratowała mnie resztką Jilly Shy, która niestety różni się od moich delikatnych pudrowych różowości.  Po zrobieniu połowy bordiury musiałam ją spruć, aby mieszać kolory. Brakuje mi do końca koło czterech powtórzeń i wcale nie jestem pewna, czy mi wystarczy. I teraz nie mam do mojej wymarzonej chusty serca. Robię ją na siłę. Zmuszam się.
Poza tym plany robótkowe mam wielkie, ale co z nich wyjdzie, to zobaczymy.
     
 To teraz wracam do sedna środy.

Książki.
Mam wakacje, więc czytam, czytam i dziergam.

1. Katarzyna Bonda "Okularnik". Kolejna część opowieści o Saszy Załuskiej, profilerce, która jednak postanawia wrócić do pracy w policji. Zanim to jednak uczyni, postanawia odwiedzić w szpitalu psychiatrycznym w Hajnówce, ojca swojej córki. Wplątuje się w szereg niebezpiecznych sytuacji, które stawiają ją pośród podejrzanych o morderstwa, które tam miały miejsce. Bonda oprócz bieżących wydarzeń, wprowadza nas w świat polsko-białoruskich zaszłości. I to jest w tej książce pasjonujące, opowiadanie o sprawach dla nas, Polaków niewygodnych, a które jednak miały miejsce.
Bardzo dobra lektura, zwłaszcza na nadchodzące wakacje.

2.Andrzej Stasiuk "Życie to jednak strata jest". To książka do delektowania się każdym słowem, zdaniem, fragmentem. Na czarno-białej okładce zdjęcie przystojnego mężczyzny o twarzy pooranej życiem. I to życie, swoje kobiety, podróże, miłość do samochodów, stosunek do polityki, religii, opisuje w wielu rozmowach przeprowadzonych przez Dorotę Wodecką. Czytanie tej książki to wielka przyjemność, zwłaszcza, że z wieloma opiniami, poglądami Stasiuka zgadzam się. 

3. Grażyna Jeromin-Gałuszka "Magnolia". Przyznam, że książki, które pisze p. Grażyna nie są moim ulubionym typem literatury. Wielu autorów i autorek pisało o wyprowadzce na głęboka prowincję, o budowie nowych domów, pensjonatów, o tworzeniu nowych relacji międzyludzkich. I tu mile się zaskoczyłam. przyjemnie czytało się o grupie ludzi skupionych wokół pensjonatu 'Magnolia" gdzieś daleko w Bieszczadach. Ich powikłane losy, pokręcone życiowo postaci oraz bardzo zaskakujący finał dały książkę na letnie, wakacyjne dni.

4. Grażyna Jeromin-Gałuszka "Długie lato w Magnolii". Kontynuacja losów bohaterów "Magnolii". tym razem do pensjonatu zjeżdża autor kryminałów Maurycy Murawski. Każdego dnia wędruje po okolicach próbując znaleźć bodziec do napisania kolejnej powieści. Wokół niego trwa życie proste, pełne barwnych opowieści, przyjaźni, miłości. Jego przyjazd doprowadzi do rozwiązania kryminalnej zagadki sprzed lat. O dziwo ta część przypadła mi bardziej do gustu i bardziej mnie wciągnęła.

4. Jerzy Pilch "Zuza albo czas oddalenia". Jest mi bardzo przykro, że o książce Pilcha mogę napisać, że moim zdaniem nie jest to książka wciągająca, zajmująca, wnosząca coś nowego. Miał to być rękopis znaleziony w bucie narciarski, opisujący miłość bardzo dojrzałego mężczyzny do prostytutki. I są to dość nużące, ciągnące się dywagacje, momentami zabawne, fragmencikami ciekawe. 

5. No i "Szczygieł", którego teraz wszyscy czytają, ale ja to dopiero zaczynam.

Robótka w tle to mój ulubiony Aisling.

Ciemno się zrobiło za oknem, zaraz lunie deszcz. Zabieram się za druty. Na razie.

Środa, czyli czytałam, ale nie pisałam.

O matko jedyna, jak ja dawno nie byłam czytelniczo w środę!
Ja czytam. Bez tego nie wyobrażam sobie życia. Ale jakoś ta środa nie była mi po drodze. Koniec semestru w pracy, podsumowania, papiery, zebrania. Poza tym szybko robiło się ciemno i zdjęcia byle jakie. No dobra, koniec z tłumaczeniami. Główny powód, to zimowe lenistwo. Ja jak niedźwiedź, zapadam w błogie nic nierobienie. Jakie to cudne! Choć bywa męczące. Na szczęście(a może nie?) przez większość tygodnia  mój własny mąż jest poza domem i nic nie muszę! Gotować, sprzątać, zakupy robić. Nic, tylko leżeć i pachnieć.
A zatem. Nastała środa i trzeba coś pokazać, pochwalić się.
Otóż to jest mój obecny warsztat pracy:

I znowu mam jednocześnie trzy robótki na drutach. W życiu tak nie dziergałam. Zawsze było grzecznie, jedne dzieło w robocie. Moje zepsucie trwa od jakiś zaledwie paru miesięcy, ale już mnie zamęcza. Może się poprawię.
Zaczęłam od pięknego różu, który zakupiłam, a jakże by u Chmurki( trzeba podtrzymywać rodzinny biznes). Włóczka to Milis, Julie Asselin, bardzo miła i miękka w dotyku. Kolor jest piękny, intensywny, jestem nim zachwycona. Co jest dziwne, bo ja nie przepadam za różowym. No cóż, lata mijają, gust się zmienia. Kiedy miałam już 2/3 robótki, na druty wcisnął się fiolet. Został on zakupiony, oj nie zgadniecie u Chmurki. Tym razem jest to Smooshy, sprężyste, niegryzące, samo robiące równe oczka. Rozdzieliłam już rękawy od korpusu, zaczęłam dziergać samotny tułów. I pojawiła się możliwość wyjazdu na ferie do męża, tuż pod Warszawę. Z dziką radością wsiadłam do samochodu z nową robótką tzw podróżną. Postanowiłam wykończyć resztki Lanagold Alize Classic, z którego robiłam sweter dla młodszego syna i dla owegoż wydziergać otulacz ze wzoru Hani Maciejewskiej Mr Smith. I właśnie skończył się suszyć. Zostaje tylko pochować nitki, zeszyć i zawieźć synusiowi.
Na leżąco wygląda tak:

Jak "mężu" wróci z nauki o rozsądnej pod względem światła porze, to może pokażę inne zdjęcia. Na zdjęcia na nowym właścicielu nie ma co liczyć. Aparat go gryzie i zabiera duszę.

A teraz czas zająć się książkami.
1. Sebastian Fitzek "Klinika"

To moje pierwsze spotkanie z panem Fitzkiem. I nie był to niewypał. Była to miłość od pierwszej strony. Już dawno nie czytałam tak dobrego, trzymającego w napięciu thrillera psychologicznego. Doskonałe tempo, zwroty akcji, poczucie strachu i emocji podczas czytania to najlepsza zachęta do sięgnięcia po tę pozycję. Polecam.

2.Alexi Zentner "Dotyk"

Piękna książka opowiadająca o historii trzech pokoleń rodziny w miasteczku powstałym podczas gorączki złota. Opowiada o ciężkim życiu, o zmaganiu się z naturą, ze śniegiem, z zimnem. Zetner pięknie , powoli snuje magiczną opowieść o miłości, przetrwaniu, śmierci.

3. Jo Nesbo "Człowiek nietoperz"

Pierwsza część opowieści o norweskim policjancie Harrym Hole. Rozwiązuje zagadkę śmierci Inger Holter w Sidney. Bardzo ciekawie prowadzona intryga, do końca nie wiadomo kto jest mordercą. Harry jest policjantem z problemem alkoholowym, który ponownie do niego wrócił. Akcja dzieje się w Australii, nie ma oszałamiającego tempa, jest czas na aborygeńskie legendy i chwile miłosnych uniesień, ale i na dobrą policyjna robotę Ponadto głos Mariusz Bonaszewskiego jest atutem tego audiobooka.

4. Hubert Klimlo-Dobrzaniecki "Pornogarmażerka".

Kupując książkę przeczytałam parę zdań w księgarni  i zachwyciłam się. Kilka miesięcy przestała na półce aż w ramach wyzwania 12 książek z własnej półki, przypomniałam sobie o niej i zaczęłam czytać. W dalszym ciągu trwałam w zachwycie, aż do zakończenia jak mi się wydawało pierwszego rozdziału, a okazało się , że opowiadania. Ja nie cierpię opowiadań! Wszystko co ma poniżej 200 stron jest beeeee. Ale tu o dziwo, totalnie nie przeszkadzała mi forma opowiadań. Każde z nich to taka mała perełka. Są to historie o ludziach żyjących w Austrii i jest to ich jedyny w spólny element, o ludziach zakręconych, szalonych, mających przedziwne przygody. każde opowiadanie ma zaskakujące zakończenie. Jak dla mnie ta książka to rewelacja!

5. Wiesław Myśliwski "Ostatnie rozdanie"

Nie jest książka łatwa do opisania. Nie da się tego zrobić w dwóch zdaniach. Bohaterem tej książki jest notes. Z całą jego zawartością. Adresami, numerami telefonów, nazwiskami, imionami. Narrator nie zawsze potrafi skojarzyć nazwiska, przypomnieć sobie twarze, zdarzenia. Ale to co pamięta stanowi treść tej opowieści. Bardzo dobra, ale czyta się ją bardzo powoli, smakując każdą stronę. Myśliwski to jeden z moich ulubionych polskich pisarzy. Ta książka była również z mojej własnej biblioteczki.

6. Grażyna Jeromin- Gałuszka "Oczy MarzannyM."

To mój pierwszy kontakt z twórczością p. Gałuszko. I jak dla mnie bardzo udany. Kiedyś Wiola w ramach akcji "Wspólnego czytania i dziergania" pięknie pisała o owej autorce. Postanowiłam sama sprawdzić co jest ona warta. No i muszę Wioli przyznać rację. Zaczęłam od tej książki, bo inne nie były dostępne  w bibliotece.
Kobieca powieść, ale pozbawiona "łopatologicznych" treści i postaci.
Cztery przyjaciółki Julia, Magda, Kamila  i Ramona co pięć lat spotykają się w domu Julii. Spędzają ze sobą weekend, podczas którego opowiadają o swoich idealnych mężach i dzieciach. Podczas jednego ze spotkań pada strzał, Julia zostaje ranna. Zapada w śpiączkę. Czas oczekiwania na wybudzenie sprzyja poznaniu prawdziwych historii dziewczyn.
Bardzo dobrze opowiedziana historia, bez zbędnego patosu z ciekawymi postaciami.

A obecnie czytam Hilary Mantel "W komnatach Wolf Hall". Anglię od katastrofy dzieli uderzenie serca. Jeśli król umrze, nie pozostawiwszy męskiego potomka, kraj może ogarnąć wojna domowa. Henryk VII pragnie unieważnienia dwudziestoletniego małżeństwa z Anną Boleyn. Zarówno papież, jak i cała katolicka Europa... sprzeciwiają się jego pragnieniom. Dążenie monarchy do wolności sieje zniszczenie – pierwszą ofiarą pada jego dotychczasowy najbliższy doradca, błyskotliwy kardynał Wolsey, co powoduje wieloletnią walkę pomiędzy Kościołem a Koroną. Wówczas na scenie pojawia się Thomas Cromwell, osobowość sama w sobie, idealista i oportunista, znawca ludzkich dusz i charakterów, a także demon energii... Z pietyzmem stworzone portrety historycznych postaci, doskonały styl i trzymająca w napięciu fabuła – to dzięki nim Mantel pokochali czytelnicy i krytycy na całym świecie. Autorce udało się odtworzyć na kartach książki okres historyczny, w którym polityka i życie osobiste dzielił tylko włos; kiedy sukces oznaczał nieograniczoną władzę, zaś niewielkie potknięcie mogło skończyć się śmiercią. - tyle jest napisane na notce księgarskiej, a czyta się dobrze.

I to by było na tyle.